หน้าบ้านเธอ ออกมาเจอกันหน่อยได้ไหม ฉันโทรไป กี่คืนไม่เคยรับสายมีมือถือเธอก็ไม่เปิด ปล่อยใจฉันคิดเลยเถิด อยากจะรู้ว่ามันเกิดอะไรหน้าบ้านเธอ ยืนมองอยู่จากตรงนี้ เห็นได้ดี ว่าเธอไม่ได้ไปไหนมีรองเท้าของเธอวางอยู่ แต่อีกคู่ไม่รู้ของใคร ก็ยิ่งทำให้ฉันหวั่นในใจ* ที่เขาลือกันไม่เบาหู ว่าเธอแอบปันใจ มันจริงไหม ก็ฉันก็อยากรู้** กลางวันเธอเป็นของฉัน กลางคืนเธอเป็นของใครเธอบอกกันหน่อยได้ไหม ขอฉันเห็นเองกับตายืนรอเธออยู่อย่างนี้ จนกว่าจะออกมาพูดคำร่ำลายอมรับซะดีกว่า บอกไม่รักฉันแค่นั้นฉันจะได้ไปเสียงพูดคุย แว่วมาจากในตรงนั้น ที่ห้องเธอ ยืนฟังได้ง่ายตรงนี้ฟังน้ำเสียงช่างมีความสุข คำหัวเราะที่ดูชื่นบาน ต่างกับฉันที่มันเจ็บเกินใคร(ซ้ำ * , **)(ซ้ำ **)ยอมรับซะดีกว่า บอกไม่รักฉันแค่นั้นฉันจะได้ไป
l 
