แม่น้ำสายกว้าง แลฝั่งไม่เห็น ชีวิตลำเค็ญ ไม่เห็นเวียนวนแสนเชี่ยวหนักหนา โรคายื้อยุด มารผจญโผล่ผุด โทรมทรุดร่างกายอโรคยา อโรคยา อโรคยาปรมาลาภาอโรคยา อโรคยา อโรคยาปรมาลาภาเห็นด้วยปัญญา รู้ว่าฝั่งมี เล่าว่าฝั่งนี้ ยังมีร่มเย็นหลวงตาหัวเรือ ท่านเชื่อหนักหนา ท่านเคยเล่าว่า ฝั่งนี้หนาเคยไปคืนสงบวันเพ็ญ ฉันแลเห็นแสง ที่ไม่ร้อนแรง สว่างแจ้งภายในมองเมื่อหลับตา วีณาแกว่งไกว แขวนกิ่งน้อยใหญ่ ยามสายลมพาทุกสิ่งสลายพลัน เมื่อฉันลืมตา และฉันพบว่า ฉันกลับมาที่เรือเร่งฝีพายเถิด จักเกิดกำลัง นำเรือเทียบฝั่ง ลำพังตนเองนิพพานัง นิพพานัง นิพพานัง ปรมังสุขังนิพพานัง นิพพานัง นิพพานัง ปรมังสุขังนิพพานัง นิพพานัง นิพพานัง ปรมังสุขัง
l 
